"50 twarzy Greya"

Wiem, że na ten temat przewijał się już wiele razy i dla niektórych może on być już nudny. Dość długo zastanawiałam się czy w ogóle o tym pisać, ale postanowiłam podzielić się z Wami moją opinią na temat słynnych „50 twarzy Greya”. Całą trylogię przeczytałam rok temu, nawet trochę ponad. Dosłownie przed chwilą obejrzałam ekranizację pierwszej części. (post napisałam ponad tydzień temu) Książki przeczytałam jeszcze przed rozpoczęciem się tego całego fenomenu. Nie będę się dokładnie rozpisywać o każdej z nich, bo to bez sensu.

Zarówno „50 twarzy Greya”, jak i kontynuacje podobały mi się. Faktem jest, że nie należą do literatury najwyższych lotów. Po za tym romanse (myślę, że mogę to uznać za przedstawiciela tego gatunku) nie są moim ulubionym rodzajem książek i nie czytam ich często. Ta historia mnie wciągnęła na tyle, że dość szybko przebrnęłam przez trzy tomy. Postać Christiana jest ciekawie zbudowana i cała jego historia stanowi dobre uzupełnienie całości. Anastasia to typowa bohaterka takich książek, nie zdobyła mojej sympatii. Książki nie są najgorsze.

Ciekawym zjawiskiem jest ten cały fenomen. W moim otoczeniu jest bardzo widoczny. Nim się obejrzałam to dobra połowa mojej klasy nagle zaczęła czytać Greya. Jakby się nad tym zastanowić to tego typu historie łatwo sprzedać, wiecie z jednej strony bogaty, przystojny i nad wyraz pewny siebie bohater, a z drugiej nieśmiała, młoda dziewczyna, która się w nim zakochuje. To jest typowy scenariusz romansów, czasem tylko różnią się pewne cechy- w jednej brakuje jego bogactwa, w innej jej nieśmiałości,  w jeszcze innej on jest wampirem (nie uważam, że Grey jest podobny do „Zmierzchu, ale musiałam dodać ten przykład) Mnie raczej męczą takie książki, ale czasem mam ochotę na coś lżejszego. Wracając do tematu, autorka dodała dodatkowy wątek związany z seksem, a dokładniej BDSM (wikipedia zawsze pomoże ;P) i sukces jest murowany. Wiele osób z mojego otoczenia zaczęło więcej czytać. Myślę, że każdy ma jedną książkę, od której zaczął tak "na poważnie" czytać, a może się mylę.. Tak czy inaczej u mnie to był „Zmierzch”- jakoś w 6 klasie. U nich jest to „50 twarzy Greya”. Patrząc na to wszystko z tej strony to cieszę się, że coś takiego powstało. Ludzie zdecydowanie za mało czytają, a jeśli ta książka ma ich popchnąć w tym kierunku to ja jestem za.

Czytałam sporo opinii na temat tej książki/filmu i niektóre porównania mnie naprawdę zaskoczyły. Jednym z nich jest „Zmierzch”- muszę przyznać, że jakieś elementy wspólne są, ale nie można tych książek porównywać. Generalnie nie jestem zwolenniczką porównywania jakichkolwiek powieści, bo każda jest inna, napisana przez innego autora, który chciał stworzyć zupełnie inny świat. Czytałam też, że utrwala wizerunek przewagi mężczyzn nad kobietami, a nawet nakłania do prostytucji. Jeśli ktoś tak uważa, okej. Nie wnikam, ale to jest zwykła fikcja literacka i nic więcej. Po co się tak spinać?

Od dawna chciałam napisać na ten temat, ale wolałam najpierw obejrzeć film, żeby mieć obraz całości. Cieszę się, że przeczytałam książkę. Dla mnie ta ekranizacja jest  zwykłym żartem. Nie chcę porównywać tych dwóch rzeczy, bo nie pamiętam na tyle dużo, aby móc je razem zestawić. Nie wiem od czego zacząć. Już od pierwszych scen śmiałam się więcej niż na niejednej komedii. Niektóre, a właściwie dobrze ponad połowa scen była nieudolnych. Dokładnie jak gra aktorska głównych bohaterów- bardzo sztuczna. Po za tym mam wrażenie, że wszystko zostało spłycone, a ta cała relacja opiera się na seksie i prezentach. Film w ogóle mi się nie podobał. Nie oczekiwałam wielkiego dzieła filmowego, chociaż takie też często mnie zawodzą (jak np. „Ida”), ale to co zobaczyłam, komedia…  Jedyna rzecz, która jako tako ratuje ten film to soundtrack, który jest całkiem fajny. Niestety na tym koniec jego zalet. Właściwie to jest jeszcze jedna rzecz, która wyszła producentom, a mianowicie reklama i ogólnie cały marketing. Film przyciągnął do kin ogromną liczbę ludzi.

Nie mogę powiedzieć, że jestem rozczarowana, zawiedziona. Chociaż właściwie jestem, ale w inny sposób. Spodziewałam się takich uczuć. Wiedziałam, że to nie może być lepsze od książek. Nie myślałam jednak, że film będzie tak wyglądał. Nie byłam na nim w kinie i naprawdę się cieszę z tego powodu, bo nie żałuję wydanych pieniędzy, a z pewnością tak by było. Post wyszedł dość długi, ale i tak nie wyczerpałam tematu tak jakbym chciała. Jest dość chaotyczny, pisałam go zaraz po obejrzeniu filmu. ;)

Jestem bardzo ciekawa Waszych opinii na temat książek, filmu czy ogólnie fenomenu Greya.

"Earned it"